Theeleut (1)

Ik ben saai. Op theegebied althans, Zijn er tienduizend miljoen milard smaken thee; kies ik negen van de tien keer voor doodgewone earl grey of ceylon. Ik hou gewoon niet zo van die opsmuk met een heel palet aan fruitsoorten of vochtafdrijvende cq. cholesterolverlagende cq. rustgevende kruidenmixjes die een weeïg gevoel teweeg brengen. Doe mij maar gewoon. Maar dan wel met een lekker koekje, of twee (à drie).

Vroeger, toen ik nog een dun sprietje was en volop in de groei en het dus niet uitmaakte hoeveel ik at, was ik werkelijk verslááfd aan kaneelbiscuitjes. Dat waren van die verpakkingen met vier rijen van negen koekjes, met suiker en kaneel erop. Die dipte ik dan één voor één (bij mijn broer ging 't per drie) in mijn beker thee. Meestal ging er tijdens de 'middagthee', na school, wel een stapeltje of twee doorheen.

Het vergde wel enige techniek: het mocht niet te heet zijn, want dan brandde ik mijn mond aan het koekje. En ik moest 'm er lang genoeg inhouden, anders was 'ie nog keihard. Maar té lang is ook niet goed. Vaak genoeg heb ik de helft met een lepeltje van de bodem geschept.

Deze tactiek paste ik trouwens ook toe bij kruidnootjes. Die gooide ik stuk voor stuk in de thee, om me er vervolgens over te verbazen dat het per kruidnootje verschilt hoelang het duurt voordat ze zinken.

Zowel bij de kruidnoot- als bij de biscuittechniek was het trouwens meer regel dan uitzondering dat m'n beker al leeg was voordat ik ook maar één slok had genomen.

Maar ik dwaal af. Wat ik wilde uitleggen, was dat mijn smaakbeleving van thee is veranderd. Ik begon ooit met een lichte thee met suiker en melk, nu wil ik het liefst een medium getrokken zwarte. Kon het mij vroeger niet zoet genoeg zijn (door de hoeveelheid suiker die ik erin gooide overstroomde mijn beker soms bijna), tegenwoordig proef ik het al als iemand per ongeluk een half schepje zoetstof erin heeft gedaan.

Ook ben ik dus klaar met de fruitsmaken, waarvan ik niet zelden een vreemde kriebel in mijn keel door kreeg. (Allergie, bleek later.) Naast de saaie earl grey's, ceylons en English breakfasts, ben ik alleen nog af en toe te porren voor een citroen- of kaneelthee (overblijfsel van die koekjes, denk ik). Ook ben ik nog een tijdje fan geweest van 'wintergloed', een seizoenstheetje van Pickwick met 'specerijen en sinaasappelschilletjes' waar stiekem ook wat kaneel in zat. Maar die heb ik al lang niet meer kunnen vinden in het veel te uitgebreide assortiment van de supermarkt. Is zeker te gewoontjes?

Update: de 'winter glow' is gevonden! De theefabrikant heeft 'm stiekem weer ingevoerd in zijn nieuwe hippe theelijn!

Bekijk ook

Nitriet, zo slecht nu ook weer niet
Gebakken kabeljauw met aardappeltjes en spinazie klinkt lekker, maar gevaarlijk. Althans, dat is wat altijd wordt beweerd. Nitraatrijke groente zou je niet moeten eten in combinatie met vis, omdat dan de kankerverwekkende stof nitrosamine vrijkomt. Maar hoe ernstig is dat nou eigenlijk?

(1)

• Wat een heerlijk theeverhaal ik zie het voor me. Ik sopte ook koekjes maar dan in de koffie. Ik ben geen theedrinker en als ik het drink dan alsjeblieft geen zwarte...ook geen fruitsmaakjes trouwens, liefst rooibos of eens een kruidje.
  Reactie door bmpronk

Reageren

• Naam
  
• Email
  
• Mijn reactie