De reuzenomelet van Mère Poulard

Geïnspireerd door de culinaire hoogstandjes die ik afgelopen week in Frankrijk voorbij heb zien komen, besloot ik mij deze zondag te wagen aan een lokale specialiteit. Niet de van varkensdarm, -maag en hart gefabriceerde andouilles (worstjes), maar de omelet van 'Mère Poulard' leek mij wel een smakelijke uitdaging.

Ik kwam de (letterlijk) uit de pan gerezen Franse omelet tegen op het eiland Le Mont St. Michel, dat in Normandische kustwateren ligt en enkel bereikbaar is via een verhoogde weg die vanaf het vaste land in de zee is aangelegd. De abdij, die op het hoogste deel van het eiland is gebouwd en waarvoor je tegenwoordig 9 euro moet neertellen om er naar binnen te mogen, is sinds de 14e eeuw een belangrijk bedevaartsoord voor pelgrims uit alle windstreken.

Het eiland was in de middeleeuwen echter alleen bereikbaar bij eb, waardoor de pelgrims soms bij nacht en ontij door het natte zand sjokten om de abdij te kunnen bereiken. De bezoekers, afhankelijk van de getijden, kwamen dan ook op de meest vreemde tijdstippen uitgehongerd aan na hun barre tocht. Eén van de gastvrouwen van het eiland, Moeder Poulard, had daarom de taak op zich genomen om de nieuwe visite altijd een goed maal te kunnen voorzetten: een uit de kluiten gewassen ultraluchtige omelet, geklopt in een koperen schaal en bruingebakken boven een open vuurtje. Binnen no time kwamen de bezoekers niet meer alleen voor de abdij naar de Mont St. Michel, maar ook voor de mega-omeletten van mevrouw Poulard.

Toen ik zo langs de restaurantjes op het eiland liep, vond ik dat ik zelf ook maar eens zo'n reuzenomelet moest proeven. Alleen had ik er geen 24 euro voor over. Dus was daar de zondagmorgen om eens flink te kokkerellen.

Het is eigenlijk heel simpel: voor 1 omelet scheid je drie eieren. Het eigeel even snel kapotroeren, want daarna moet je tien minuten aan de slag met het eiwit. Dat moet namelijk heel luchtig geklopt worden met een garde, totdat de substantie in volume minimaal verdubbeld is. Madame Poulard gebruikte daarvoor een koperen kom om het eiwit in reactie met het koper nog schuimiger te maken, maar helaas beschik ik alleen maar over plastic. Overigens beschikte madam waarschijnlijk ook over een enorm gespierde arm, want na tien minuten kloppen ligt de mijne er gvoelsmatig al vanaf.

Maar komaan, niet zeuren, wij hebben het al veel gemakkelijker. Je zou namelijk net zo makkelijk een mixer kunnen gebruiken voor dit karweitje. Om het middeleeuwse gevoel toch een beetje op te wekken doe ik dit niet, en klop ik het eiwit hardnekkig door met wat zout en peper.

Dan komt het bakgedeelte, waaruit zal blijken of het ei wel zo luchtig is als gehoopt. Meng het schuim even snel met het eigeel en laat het in een pan met een stuk gesmolten boter glijden. Als het goed is verandert de onderkant al snel in een krokant laagje, waarna het geheel (niet omdraaien!) op zacht vuur verder kan garen. Laat eventueel nog wat boter aan de zijkant erin glijden om de omelet makkelijk los te krijgen van de pan. En dan, als het ei een wat vastere structuur heeft gekregen en mooi bruin is aan de onderkant: schuif het op een bord en klap het dubbel, zodat het schuim er een beetje uitkomt. Voilà, een echte omelette à la Mère Poulard. Maar dan 23 euro goedkoper.

Bekijk ook

Beleg onderweg
Hoe verder je gaat, des te langer is de weg terug, staat er op een muur geschilderd bij Utrecht centraal. Een waarheid als een koe. En nu wil het toeval dat ik even 800 kilometer ga rijden voor mijn mini-vakantie. (Wat natuurlijk helemaal geen toeval is, want ik heb alles op minitieuze wijze uitgestippeld.) Ik ga op vakantie en neem mee: eten voor onderweg.

Reageren

• Naam
  
• Email
  
• Mijn reactie