langzame tapas

Keuzes maken is moeilijk, dus waarom zou je niet van alles een beetje nemen? Dat is zo ideaal aan tapas: je kunt zoveel proeven als je wilt, zonder na het diner het gevoel te hebben dat je ontploft. Ik vraag me alleen altijd af of de echte Spanjaarden de tapas die ik eet eigenlijk wel kennen. Ik denk dat ik inmiddels wel een idee heb gekregen hoe dat werkt.

De geijkte tapas die je zoal in een Hollands tapasrestaurant aan kunt treffen: calamares (inktvisringen), patatas bravas (gekruide aardappeltjes), chorizo, olijven en natuurlijk brood met alioli. Lekker, maar vaak hetzelfde en meestal allemaal tegelijk op tafel gezet waardoor je uiteindelijk nog een heel bord volschept met van alles. Dat wordt dan alsnog te veel en eigenlijk proef je het ook niet al te goed als je steeds om de beurt een hapje van iets anders neemt. Maar ja, dat hoort een beetje bij het Nederlandse, denk ik.

Anders was het toen ik laatst bij een pasgeopend tapasrestaurant ging eten. Het was wat prijziger, maar een speciale aanbieding maakte het meer dan leuk om het eens te proberen, ik blijf ook een Hollander natuurlijk. Om een uur of half zes, rond de Hollandse etenstijd (mijn excuus: ik moest om acht uur weer weg), schoven we aan op het terrasje. Vanwege de niet zo Spaanse weersomstandigheden besloten we echter al snel naar binnen te verkassen.

Eenmaal neergezegen kwam daar al snel het eerste gerechtje op tafel: stukjes knoflookbrood met tomatenchutney, inclusief uitgebreide uitleg van de bediening. Even later, toen het op was, kregen we verschillende stukjes Spaanse ham te proeven die we met mini-minibroodjes en olijfolie konden eten. (In eerste instantie wilde ik trouwens een bepaalde ham overslaan omdat ik dacht dat de bediening zei dat het van de ‘voorbal’ kwam, niet zo’n smakelijk idee. Het bleek echter gewoon om de voorpoot te gaan.) Achtereenvolgens hebben we nog lekker geproefd van de courgette met gefrituurde kappertjes, rosé runderlendetjes, gekruide kabeljauwrugfilet en -ja, toch eten ze dat in Spanje blijkbaar ook – patatas bravas met zelfgemaakte mayo.

Het ging hier dus wél tapa voor tapa, lekker ‘tranquilo’. Genoeg tijd om te proeven en te genieten van de verfijnde smaken, heerlijk! Deze smaakervaring deed toch wat Spaanser aan dan wat ik gewend was in al die andere tapastentjes waar ze het Hollandse gebakken en gefrituurde voedsel met luide salsageluiden en de thermostaat op 25 nog een Spaans tintje geven.

Ik moet alleen wel zeggen dat het Spaanse gebeuren op één punt iets te ver doorgevoerd werd: na drie uur (het was inmiddels half negen) waren we nóg niet klaar. Het bolletje citroenijs met de zelfgemaakte limoncello moest nog op tafel verschijnen én we moesten nog de cocktail van het huis proeven. Maar ach, Spanjaarden zijn ook altijd te laat op hun afspraken.

Bekijk ook

Scheiden voor later
Soms glipt er wel eens wat tussendoor. Een aardappelschil hier, een drankverpakking daar, en ook de jusresten en plastic waterflesjes gooi ik niet altijd in de juiste afvalbak. Dat is voor de meeste mensen vast wel herkenbaar en lijkt niet zoveel uit te maken, maar al die kleine beetjes zorgen uiteindelijk toch voor een behoorlijk niet-gerecyclede afvalberg.

Reageren

• Naam
  
• Email
  
• Mijn reactie